Review: The Last Guardian

The Last Guardian heeft al heel wat watertjes door gezwommen. De game zou normaal al heel wat jaren geleden moeten verschijnen voor PlayStation 3. Maar een release werd altijd maar verder en verder gezet. Deze maand was het echter eindelijk zover en zag The Last Guardian het daglicht. Was 10 jaar wachten nu ook de moeite waard of is deze game niet meer mee met deze tijd?

In The Last Guardian speel je een onbekend jongetje die maximum een jaar of 9 is. In het begin van de game wordt hij wakker naast een gewonde Trico. Een beest dat je het best kan omschrijven alsof een kat, een hond en een gigantische vogel besloten om hun lichaamssappen uit te wisselen. Trico is natuurlijk niet vanaf de eerste moment je beste vriend en gaandeweg het avontuur bouwt het jochie een zeer sterke band op met het duur. Eén van de sterkste punten uit de gehele game is Trico zelf overigens. Het is een dier dat overigens ook echt zelf gevoelens heeft. Zo kan hij kwaad worden, angstig zijn, maar net zo goed dolgelukkig. Soms moet jij hem troosten of kalmeren als hij kwaad is. Het zorgt ervoor dat je echt voor Trico en het jongetje duimt.

Puzzelen

De gameplay van The Last Guardian bestaat uiteindelijk maar uit twee zaken: platformen en puzzels. Het platformen zelf is niet bepaald moeilijk, maar voor de puzzels moet je wel je hoofd erbij houden. Jij moet samen met Trico zo ver mogelijk geraken, maar de omgeving is niet bepaald open. Zo moet je allerlei poorten openen, meestal met de hulp van Trico. Dit gaat logischerwijs vaak verder dan gewoon een schakelaar omgooien. De puzzels zijn af en toe dan ook best pittig, maar nooit frustrerend. Een leuke uitdaging dus zonder dat je het te snel beu wordt. Hoewel deze puzzels afwisselend en leuk zijn, doe je helaas niet veel anders in de game. Geen erg voor de fanatieke puzzelaars onder ons, maar gamers die af en toe wat actie willen, krijgen hier en daar een boze bewaker, maar verder dan dat gaat het niet.

Een moeilijke puzzel oplossen en Trico laten doen wat je wou, geeft ontzettend veel voldoening. 20 minuten zitten nadenken over wat je moet doen en hier dan ook in slagen, geeft je vaak een euforisch gevoel. Het is helaas niet alleen rozengeur en maneschijn. Zo is de lieve Trico af en toe ook een behoorlijk koppig beest. Veel te vaak moet je meerdere keren proberen om Trico iets te laten doen. Het minder leuke hieraan is dan nog dat je vaak begint te twijfelen of jouw oplossing die je in gedachten hebt wel klopt waardoor je andere zaken gaat proberen. Indien deze dan ook niet lukken dan besef je dat Trico gewoon de eerste keren niet goed luisterde. Het verpest de game zeker niet en de frustraties blijven meestal binnen de perken, maar het zijn jammer genoeg kleine foutjes die je moeilijk kan vergeven.

Het spel en vooral Trico zelf ziet er fantastisch uit. Je maatje lijkt een levensecht beest waardoor je ook echt om het dier gaat geven en zo blijft duimen dat hem niets overkomt. De omgevingen zien er vaak ook prima uit. Al speelde wij wel op een PlayStation 4 Pro. De game zou op deze console er overigens iets beter uitzien dan op de gewone PS4.

Conclusie:

The Last Guardian is geen perfecte game, maar indien je van puzzels houdt dan zal je de game in één ruk uitspelen en bijna genieten van elke moment. Het beest Trico is geweldig en je bouwt hier zowaar echt een band mee op. Iets dat we zelfs vandaag de dag in games nog steeds heel weinig zien. Het spel heeft zijn foutjes en tekortkomingen, maar indien je van dit genre houdt dan zijn deze absoluut niet van de grootte dat je jezelf hier constant aan zal storen. The Last Guardian kan je dan ook met een gerust hart in huis halen en je zal een 15-tal uur een geweldig avontuur beleven met je nieuwe maatje Trico.